A DESPEDIDA...do Lobishome ao irmán raposo [Tronidos que relampando rozan carreiros de meimendros.A humanización da besta] O derradeiro tranfuxido no monte

Magna Carta: Old Man

Contos no estraperlo V:

O tempo *voa a vida nas súas *ás campa viaxeira medorenta a caérsenos enriba e nos con ela...

Alivio Douspasos Adiante, nado ao calor dunha lareira, fíxose maior co sainete e os madrigais que o seu titío contáballe alá nas pódalas do emparrado; cabisbaixos ámbolos recitabanse pra consolo das horas e o tempo lixeiro. O traballo improductivo de subsistencia embargábaos mentras horas importándolles unha alcarabía si manhá había votacións ou era festivo. Este e a facenda non tinhan horarios nin sabían de descansos, eran asuntos sen importancia que eles facían de meia gana só pra seguir vivindo un día máis ata chegar as matanzas. O frío vento de finais, xa recolleitas anadas e tubérculos, era agora gran de batalla e carne de muinho que ambos sobor burrinhos transportaban con temperanza aos pés da montanha á que voltaban pasados uns días. Despois cas sacas fóra do alcance de leiróns e outros furelos íanse pasando os intres con bos cigarros e pipas, leituras e xaques, mates e damas no calor da cocinha. Caída a noite sobor unha cunca de días de lardo só e verzas daban sabor á pota semanal do único caldo amigo de ruíns patacas louras. Migallas de pan con leite e vinho azucrado ao almorzo e outrora volta ao eido agora coidando as abellas ás que pacentemente tratan por si escasean ou caen enfermas dalgún mal queixadas. Entre tantas necesidades unhas veces xantaban ao medodía e outras no esquecemento chegando a casa eran xa horas de comida. Outrora sería.

Unha vez, Douspasos Adiante, viu un empardecido intenso, luzada da noite,  mentres apacentaba o escaso do gando e quedouse ao fin prendourado mentras duraron as luces da físgoa e chegoulle a hora verde, ínterim único punto. Cando regresou ao fogar falou co gran vello e isto foi o que lle dixo: 

 ──*Xiao, Micavelo , si non che importa, quero percorrer o mondo e ver onde o sol asconde sonhos. 

O avó tristeiro levantándose sen présa e co aspecto moi adusto achegouse a el e deulle un grande apreixo de despedida. Logo dixo 

 ──Sabía que algún día chegaría este intre e por iso tínhate gardado algo que che será indispensábel. Ben trátao e sempre che será moi útil; con iso poderás ver máis aló do mundo, tralo solpor.

Xuntos baixaron a un recuncho desconhecido pra Alivio e apartando unha chea de pallas da corte descubriu o cadro dun velocípedo coruscante co cambio que ponhía *alivio-23sinmans. Daquela descubríndoo por compreto apareceu decata unha cicleta de roda setecentos de cando el músico entreguerras ía por pobos, aldeas e luares recitando e tocando a gaita a calquera que lle dese dous pesos ou un chan onde pasar a noite si o día botábaselle enriba. 

Contan que despedíronse unha manhá polo boedromión e, logo das vendimas, perdéronse de vista pola distancia de poalleira que fundía solapando *recordos nos ollos dámbolos. 
Un traxe de chaqueta elegante pana e terlenka pra a viaxe pedaleando era a súa cruz e raia viva. Xiz de sastre raioto.

Seica saiba algún día algo del, pensaba o que se queda. 

──Si podes escribe algo ──voceou o tío, mais o mozo só puido, virando a cachola, axitar os seus brazos en sinal de despedida. d:D´



Albertucho: Ángel de la guarda

[*Adiante Ivasoio son os apelidos do seu tío; Norbeto Llulius os seus alcumes e oitenta e dous finados. 3266]
[O curioso da anécdota é que o que se foi foi o vello, xa un transfuxido permanente, o outra xa leva un tempo pedaleando sobor a cicleta de varillas, ista xa con setenta e cinco anos de roda tempa]
[*É unha referencia a os cambios ShimanoAlivio21 das rodas traseiras :)´]
[*Recordos: bágoas. É un sinónimo lembrando as parolas daquela pilícula Blade Runner]

Cantos viaxes fixemos xuntos, meu. O fin, despois de tantos anos xa non voltareiche a ver...E bótoche de menos tanto coma os outros dous que transfuxiron o ano pasado, coido no mesmo mes. As veces penso en vos e váiseme un anaco dá vida con cada solpor. De cativo, ti, coidando de min e xogando; xa de maior eu ocupábame de ti en cada unha das nosas viaxes. Foron anos departindo de filosofía, teoloxía, antropoloxía, arte  e, entre medias, chistes e anécdotas cas que riamos coma tolos. Eu cada volta máis apóstata, ti cada outra maís lonxe. Xa de xoven eras filósofo e apartado, de vello ficache o revés. Eu fixen o contrario.
E aínda ficaba moito que falar, viaxar, contar, rir...E aínda fícame o teu irmao a quen vesito as veces.
Grazas, meu, pola vida compartida. Bricd

[Mirando ao Atlántico dende as estribaciós das *Penas Livres...ou Ceibes]

George Harrison: My sweet Lord

[*Livres: Nos mapas feitos ata agora esta serra onde morre o Macizo Galaico aparece nomeada coma "Penas Libres"; algo que no meu xeito de ver é unha aberració. O nome en galaico sería "Penas Ceibes", mais o ser raiota sempre tivo o nome de Livre do galaicolusitán. Os que fixeron os mapas entendían que era unha errata (coma cando escreben o meu hipocorístico o que lle suman unha "d" final sen máis; sen facer caso do acento na primeira sílaba) e logo a trocaban ca letra "b". Unha pena que non merecen estas penas. 
Serra de Penas Livres é o seu nome;  serra raiota, de homes e mulleres livres que sempre caminharon xuntos, da man dos que fican a outra beira da raia]

Durante as noites galaicas xa clarexando, nas amanceiras perto das Penas Livres.......................................................Conxunción Pedriceira Lembranzas a touro pasado.

(1) Esquilmos das estrbaciós do Macizo Galaico onde pastoreábamos nos vraos sen crases :))´

Rock

Do meu amigo  de xuventude do Calvario
Xosé Lois Portela

(2) Amanhencida no Ventanillo de La Pedriza. 5sep14

...Nas alboradas galaicas, ou ben naqueloutras de luso pastureo, cando aínda eramos rapaces saíamos cas ovellas e cabuxas cara aos sitios de verán nas ribeiras craras dos ríos. Coas mañás frescas de agosto abríanse cortes e curros empuxadas polos cans. Queixo, pan, xamón e tinto pra o caminho e de Garcilaso un libro pra o lecer matutino. Ao crepúsculo zoupeiro do resío sen máis indicadores que os luceiros do ceo ao horizonte nacente. Daquela o sol asomaba cando xa á súa amencida atopándose tudo o fatado pacendo xunto ás vacas.
Que tempos aqueles de aldeias e tominho, romeu, cantroxo e cóbregas a fartura . Saltos de canle e quenlla pra abrirlle a auga ao muinho que constante movía o rodicio. Asixa, engrasado este soltabamos o freo a auga que descendendo con pulo da fonda cisterna ruxía nas aspas zarrapicando o inferno. Pousadamente o gran seixo durmente púnhase a virar coma unha galaxia que saúda chapicando cos seus brazos ás pedras e paredes. Acompanaba este son rudo, xordo e con algún chirrío musical durante un par de horas espantoxando a todo bicho vivente e enmascarado polo vento sumaban orquesta de diatónico fluír da auga que barruntado marcaba compás sen rumbo...

O transcurso da tarde, pasado o xantar do mediodía, era sesteado bandullo arriba observando voos e durmindo; consecoencias da xantada e do vinho.
Recollidos os avenhos e pechando círculos con aqueles mastins tan benvidos que ocupándose de facendas arduas dirixían ao gando en conxunto mentres o sol descansaba da calor producida e chegando esquilmo acima, cando as costas deixaban pendentes pra outro día, polo horizón final, con mirada atlántica, aparecía, aínda que temesinho ao principio, frenxer ao poñente o pastor luceiro; craro indicador de recoximento nas cortinhas... e nós á taberna.
Entre brincadeiras, ceas, unhos copos de augardente, e socráticos discursos de Camus ou de botánica disertábanse vivaces as mellores voces sobre cantigas de Códax, Menduinho, Garcilaso, Fierro, Darío, Ximénez ou Mistral que cal vento aturulaba tralas fiestras...
Mañá vendaval.
E nós a frotarnos as mans, non habería saída... :))´   



(1) Montañas do macizo galaico onde pastoreábamos durante os veráns sen clases 
(2) Durante a noite do venres subín a La Pedriza, a uns dous mil metros de altitude, , ao sector onírico das Torres e corredor de Termes, dende onde estiven fotografando durante toda a madrugada cando saíron, por entre esas rochas, os tres astros protagonistas desa semán finada en conxunción Venus, Xúpiter e Selene.

(1) Montanhas do macizo galaico onde pastoreábamos durante os vraos sin clases :))´
(2) Durante a noite do venres 5 do bromodión subín a La Pedriza, a uns duos mil metros de altitude, ao sector onírico de Las Torres e corredor de Termes, dende onde estiven darragueando tuda a manhencida cando sairon, por entre isas rochas, os tres astros protagonistas de esa semán derradeira na conxunción. Venus, Xúpiter e Selene


Alborada galaica...

Ista entrada olvidóuseme no blo vagando entre pegadas morrinhentas, a boa hora a extraigo e a destripo. Nunca é tarde seica coinciden, o menos, os días e os craros. 
Haiche boas noites senreiras mais os afaceres mandan e pra o lúdico xa haberá máis tempo. 
Sobro as serras xa hai neves, tamén néboas e densas;o  temporal lixeiro chegará e o vento do  Guadarrama, o que chaman Galego, enfriando emprégase nas avenidas, rúas e prazas. É intre de arrouparse.
Pois iso...
Breves saúdos a todos e que xa os responderei con calmo. Non me esquenzo de naide