mércores, 23 de setembro de 2015

A DESPEDIDA...do Lobishome ao irmán raposo [Tronidos que relampando rozan carreiros de meimendros.A humanización da besta] O derradeiro tranfuxido no monte






Magna Carta: Old Man



Contos no estraperlo V:

O tempo *voa a vida nas súas *ás campa viaxeira medorenta a caérsenos enriba e nos con ela...

Alivio Douspasos Adiante, nado ao calor dunha lareira, fíxose maior co sainete e os madrigais que o seu titío contáballe alá nas pódalas do emparrado; cabisbaixos ámbolos recitabanse pra consolo das horas e o tempo lixeiro. O traballo improductivo de subsistencia embargábaos mentras horas importándolles unha alcarabía si manhá había votacións ou era festivo. Este e a facenda non tinhan horarios nin sabían de descansos, eran asuntos sen importancia que eles facían de meia gana só pra seguir vivindo un día máis ata chegar as matanzas. O frío vento de finais, xa recolleitas anadas e tubérculos, era agora gran de batalla e carne de muinho que ambos sobor burrinhos transportaban con temperanza aos pés da montanha á que voltaban pasados uns días. Despois cas sacas fóra do alcance de leiróns e outros furelos íanse pasando os intres con bos cigarros e pipas, leituras e xaques, mates e damas no calor da cocinha. Caída a noite sobor unha cunca de días de lardo só e verzas daban sabor á pota semanal do único caldo amigo de ruíns patacas louras. Migallas de pan con leite e vinho azucrado ao almorzo e outrora volta ao eido agora coidando as abellas ás que pacentemente tratan por si escasean ou caen enfermas dalgún mal queixadas. Entre tantas necesidades unhas veces xantaban ao medodía e outras no esquecemento chegando a casa eran xa horas de comida. Outrora sería.

Unha vez, Douspasos Adiante, viu un empardecido intenso, luzada da noite,  mentres apacentaba o escaso do gando e quedouse ao fin prendourado mentras duraron as luces da físgoa e chegoulle a hora verde, ínterim único punto. Cando regresou ao fogar falou co gran vello e isto foi o que lle dixo: 

 ──*Xiao, Micavelo , si non che importa, quero percorrer o mondo e ver onde o sol asconde sonhos. 

O avó tristeiro levantándose sen présa e co aspecto moi adusto achegouse a el e deulle un grande apreixo de despedida. Logo dixo 

 ──Sabía que algún día chegaría este intre e por iso tínhate gardado algo que che será indispensábel. Ben trátao e sempre che será moi útil; con iso poderás ver máis aló do mundo, tralo solpor.


Xuntos baixaron a un recuncho desconhecido pra Alivio e apartando unha chea de pallas da corte descubriu o cadro dun velocípedo coruscante co cambio que ponhía *alivio-23sinmans. Daquela descubríndoo por compreto apareceu decata unha cicleta de roda setecentos de cando el músico entreguerras ía por pobos, aldeas e luares recitando e tocando a gaita a calquera que lle dese dous pesos ou un chan onde pasar a noite si o día botábaselle enriba. 

Contan que despedíronse unha manhá polo boedromión e, logo das vendimas, perdéronse de vista pola distancia de poalleira que fundía solapando *recordos nos ollos dámbolos. 
Un traxe de chaqueta elegante pana e terlenka pra a viaxe pedaleando era a súa cruz e raia viva. Xiz de sastre raioto.

Seica saiba algún día algo del, pensaba o que se queda. 

──Si podes escribe algo ──voceou o tío, mais o mozo só puido, virando a cachola, axitar os seus brazos en sinal de despedida. d:D´



Albertucho: Ángel de la guarda

[*Adiante Ivasoio son os apelidos do seu tío; Norbeto Llulius os seus alcumes e oitenta e dous finados. 3266]
[O curioso da anécdota é que o que se foi foi o vello, xa un transfuxido permanente, o outra xa leva un tempo pedaleando sobor a cicleta de varillas, ista xa con setenta e cinco anos de roda tempa]
[*É unha referencia a os cambios ShimanoAlivio21 das rodas traseiras :)´]
[*Recordos: bágoas. É un sinónimo lembrando as parolas daquela pilícula Blade Runner]

Cantos viaxes fixemos xuntos, meu. O fin, despois de tantos anos xa non voltareiche a ver...E bótoche de menos tanto coma os outros dous que transfuxiron o ano pasado, coido no mesmo mes. As veces penso en vos e váiseme un anaco dá vida con cada solpor. De cativo, ti, coidando de min e xogando; xa de maior eu ocupábame de ti en cada unha das nosas viaxes. Foron anos departindo de filosofía, teoloxía, antropoloxía, arte  e, entre medias, chistes e anécdotas cas que riamos coma tolos. Eu cada volta máis apóstata, ti cada outra maís lonxe. Xa de xoven eras filósofo e apartado, de vello ficache o revés. Eu fixen o contrario.
E aínda ficaba moito que falar, viaxar, contar, rir...E aínda fícame o teu irmao a quen vesito as veces.
Grazas, meu, pola vida compartida. Bricd

[Mirando ao Atlántico dende as estribaciós das *Penas Livres...ou Ceibes]


George Harrison: My sweet Lord

[*Livres: Nos mapas feitos ata agora esta serra onde morre o Macizo Galaico aparece nomeada coma "Penas Libres"; algo que no meu xeito de ver é unha aberració. O nome en galaico sería "Penas Ceibes", mais o ser raiota sempre tivo o nome de Livre do galaicolusitán. Os que fixeron os mapas entendían que era unha errata (coma cando escreben o meu hipocorístico o que lle suman unha "d" final sen máis; sen facer caso do acento na primeira sílaba) e logo a trocaban ca letra "b". Unha pena que non merecen estas penas. 
Serra de Penas Livres é o seu nome;  serra raiota, de homes e mulleres livres que sempre caminharon xuntos, da man dos que fican a outra beira da raia]






5 comentarios:

Xosé Ramón Reigada dixo...

Tratarei de continuar, desculpa, saúdos, muitísimo obrigado

d:D´ dixo...

Eso xa é un algo.
Non poidera ser doutro xeito e o que xa falamos
falado está e así fica entón...
Seguimos polos carrouchos vellos ainda sexan estreitos
ou longos. Non hai desánimo
Milleiras de apertas, meu :))´

Ana del Agua dixo...

Qué preciosidad, niño lindo...Besicos

Ana del Agua dixo...

Qué preciosidad, niño lindo...Besicos

Dyhego dixo...

Bellos paisajes.